Ik raakte besmet met Covid-19

Dit artikel schrijf ik om mijn ervaring met Covid-19 te delen. Dat er nog steeds complotdenkers zijn die denken dat het virus verzonnen is en niet bestaat, dat maakt mij boos. Ik ben er goed ziek van geweest en had het zwaar te pakken. We kijken allemaal naar het nieuws en lezen het nieuws op internet. Er worden cijfers gedeeld hoeveel besmettingen er zijn, hoeveel mensen op de IC liggen en hoeveel coronadoden er zijn. Maar persoonlijke verhalen, krijgen we amper te horen. Toen ik ziek werd, ging ik ging op internet op zoek naar persoonlijke verhalen omdat ik benieuwd was naar ervaringen binnen mijn leeftijdsgroep. Echter vond ik er niet zo heel veel.

Ik ben net 40 geworden en ben altijd actief, gezond en fit geweest. Ik wil mijn leeftijdsgroep er bewust van maken dat ook zij er heel erg ziek van kunnen worden.

Als je spelfouten tegenkomt, don’t blame me. Ik ben niet meer zo scherp door corona.

Sinds het coronavirus ons land eind februari 2020 had bereikt, heb ik er alles aan gedaan om mezelf en anderen te beschermen.

Vanaf het moment dat heel Nederland ineens thuis moest werken (16 maart 2020) ben ik heel voorzichtig geweest. Nog voordat het dragen van mondkapjes verplicht werd in winkels, droeg ik dit al als ik boodschappen moest doen. Maar ook droeg ik wegwerp handschoenen en desinfecteerde ik mijn handen bij het naar binnen gaan en verlaten van een supermarkt.

We gingen in zelfquarantaine om niet besmet te raken en om anderen, zoals mijn ouders, te beschermen. Ik heb mijn ouders bijna een maand niet gezien terwijl ik ze normaal 3 á 4 keer in de week zag. Gelukkig leven we in een moderne tijd en konden we videobellen.

Langzaamaan kwamen we weer bij elkaar, maar wel op gepaste afstand. Ik durfde ook weer af te spreken met anderen maar ook dan nam ik afstand. Drukte heb ik altijd vermeden. Ik ging alleen de stad in, als het noodzakelijk was en dat heb ik maar een paar keer gedaan in het afgelopen 1,5 jaar.

Over het algemeen bleef ik zoveel mogelijk thuis en had weinig sociale contacten. Om heel eerlijk te zijn had ik geen problemen met de vele lockdowns en avondklok. Echter, vond ik het wel verschrikkelijk voor alle ondernemers en werknemers die geraakt zijn in deze periode.

Mei 2021

Hoe voorzichtig ik ook was, ik raakte toch besmet. Op 6 mei 2021 testte ik positief op corona. Ik had alleen een beginnende keelpijn gevoel. De dag erna voelde ik me beroerd en werd grieperig. Echter leek het niet meer dan een griepje. Ik word trouwens niet zo snel ziek. De laatste keer dat ik de griep had, is een jaar of 5 geleden.

Op dag 4 ging het helemaal de andere kant op. In de nacht van zondag op maandag werd ik benauwd, ik lag te zweten en voelde een druk op de borst en longen. Ook werd ik kortademig. Ik vond het eng en daarom had ik de volgende ochtend mijn huisarts gebeld en zij verwees mij door naar de huisartsenpost. Daar aangekomen werd mijn zuurstof getest en luisterde de arts naar mijn longen. Dat was allemaal prima. Ik kreeg een inhalator mee om de luchtwegen te openen en tegen de benauwdheid. Met een saturatiemeter kon ik thuis de zuurstof in de gaten houden.

De eerste week

Ik werd steeds zieker en had koorts. Ik kreeg niet het gevoel dat de inhalator hielp. Toch bleef ik het gebruiken. De eetlust verdween en ik kreeg niks binnen. Als ik ook maar iets at, kon ik het niet binnen houden en spuugde ik alles weer uit. Ik voelde me misselijk, duizelig, had hevige hoofdpijn, kreeg pijn in mijn lichaam en het hoesten werd alleen maar erger.

Ik kon helemaal niks meer behalve liggen en slapen. Mijn kinderen hield ik op afstand. Een week nadat ik positief testte, heb ik hen ook getest en beiden waren positief. Dahlia had milde klachten die na een paar dagen verdween en Gianna had helemaal geen klachten. Thank god, want als ze ziek waren geworden, hoe moest ik voor hen zorgen?

Ik merkte dat ik steeds zwakker werd en heb toen wederom mijn huisarts gebeld. Ik werd opnieuw doorverwezen naar de huisartsenpost. Daar werd er opnieuw naar mijn longen geluisterd en mijn zuurstof opgemeten, dat zat nog steeds goed. Ik kreeg te horen dat ik moest uitzieken en goed eten en drinken. Ik nam al paracetamol in maar nu kreeg ik Ibuprofen 600mg voorgeschreven. Dit heb ik maar een paar keer ingenomen. Had daar toch mijn twijfels over omdat ik verhalen op internet las dat ibuprofen werd afgeraden als je corona had en het allemaal zou kunnen verergeren.

De tweede week

Het ging steeds slechter met mij. Ik kon niet meer lopen. Ik raakte buiten adem en moest happen naar lucht bij het zetten van een paar stappen. De hele dag door lag ik op de bank omdat ik dan alles binnen handbereik had. Maar om van de woonkamer een paar stappen te zetten naar de keuken of het toilet was zo zwaar. Niet alleen door de pijn in mijn lichaam, maar door de steken die ik voelde in mijn longen. Ik was helemaal buiten adem van die paar meters lopen. Ik zal je nog eens wat vertellen; ik had in deze week twee dagen niet gedoucht. Het lukte mij niet. Ik had er de kracht niet voor. Als je er alleen voor staat is het allemaal nog zwaarder.

Aan het eind van de dag keek ik er tegenop om naar de slaapkamer te gaan, twee trappen op. De trap oplopen was alsof ik een berg moest beklimmen. Aangekomen op de eerste etage moest ik gaan zitten en bijkomen. Daarna verzamelde ik alle moed om naar de 2e etage te gaan. Het was killing. Bij elke stap omhoog, dacht ik dat er iets ergs zou kunnen gebeuren.

Eenmaal op bed, hapte ik naar lucht en ik had zo een pijn op de longen. De nachten waren heel zwaar. Het hoesten hield maar niet op en de benauwdheid werd erger. Daarnaast had ik een enorme hoofdpijn die maar niet wegging. Ik bleef maar zweten en had nog steeds koorts. Er zijn serieus momenten geweest dat ik het gevoel had dat ik dood zou gaan en de ochtend niet zou halen. Hoe moe ik ook was, ik kon niet slapen en ik durfde niet te slapen, zo een angst had ik.

Ik voelde dat mijn lichaam aan het vechten was tegen dit rot virus. Het was heel heftig en beangstigend. Mijn kinderen vonden het ook heel naar om mij zo te zien. Ze waren ook echt bang dat mij iets zou overkomen. Die bange blik in hun ogen vergeet ik nooit meer.

Vrijdag 21 mei

Er was nog geen verbetering. Mijn huisarts belde me op omdat ze mij wou zien en wou weten hoe het met me gaat. Ook wou ze mijn zuurstof opmeten. Om 16.00 uur kwam ze langs maar bleef tot aan de voordeur staan. Mijn zuurstof was op dat moment 93.

Ze vond mijn situatie zorgwekkend en adviseerde me echt mijn rust te pakken. Als de zuurstof verder zou zakken dan moest ik direct bellen. Ze vertrok maar na een uur belde ze mij op omdat het haar niet lekker zat. Ze had een afspraak om 18.00 uur gemaakt in het ziekenhuis bij de huisartsenpost. Ze wou dat er een longscan zou worden gemaakt en om een longembolie uit te sluiten.

Het woordje longembolie maakte me alleen maar banger. Hier gaan nogal wat Covid patienten aan dood. Voor velen te laat, omdat het niet eerder ontdekt is.

Op de huisartsenpost werden de standaard controles uitgevoerd. Ik had nog steeds koorts en de zuurstof was nog steeds 93. Ze luisterde naar mijn longen en nu hoorde ze wel een ruis. Ze belde met de longarts en ik werd in de rolstoel weggereden naar de spoedafdeling. Het was druk en ik werd er nerveus van om andere corona patiënten te zien.

Ik werd gebracht naar een isolatiekamer en er mocht niemand mee. Daar lag ik dan. Helemaal alleen en zo ziek.

Er werd een PCR test gedaan om te kijken of ik nog steeds positief zou testen.

Mijn bloed werd afgenomen, wel 4 buisjes. En dat was niet alles, er werd ook bloed afgenomen via mijn slagader in de pols. Dit was nodig om de hoeveelheid zuurstof in het bloed om te meten. Ik heb een hoge pijngrens en kan wel wat hebben. Maar dit…..dit deed fucking veel pijn. Ik zag zwart voor mijn ogen en ik dacht dat ik dood zou gaan. Even twijfelde ik of de arts het wel goed had uitgevoerd. Maar hij gaf aan dat het inderdaad een vervelende en pijnlijke prik is.

Omdat ik pijn op de borst had, werd er een hartfilmpje gemaakt en daarna volgde de longscan.

Ik moest daarna wachten op de uitslagen en dat duurde een eeuwigheid voor mij. Ik was aan het stressen en maakte me alleen maar zorgen dat mijn toestand zou verslechten en ik misschien wel op de IC zou belanden of dat ik deze strijd tegen het coronavirus zou verliezen.

Ik ging videobellen met mijn ouders, zusjes en kinderen en moest huilen. Na het gesprek heb ik nog lang gehuild omdat ik zo bang was.

De uitslagen

Na uren wachten, in dat kille kamertje kreeg ik eindelijk de uitslagen.

Ik testte positief op corona maar was niet meer besmettelijk voor anderen.
Er waren geen hartafwijkingen.
De zuurstof was aan de lage kant, maar beademing was gelukkig niet nodig.
Mijn lever had een afwijking en dat zien ze bij heel veel corona patiënten. De leverwaarde was niet zorgelijk en kan zich weer herstellen.
Ik had geen longembolie, dat was een opluchting. Wel was duidelijk te zien aan de scan dat mijn longen waren aangetast. Ik had een longontsteking. Dit was geen ‘gewone’ longontsteking. Die wordt namelijk veroorzaakt door bacteriën en kan behandeld worden met antibiotica. De longontsteking veroorzaakt door het coronavirus, daar is nog geen medicijn voor.

De kans dat er een longembolie zou ontwikkelen was klein. Verschillende artsen zijn in overleg gegaan of ze mij zouden opnemen of naar huis zouden sturen.

Ik kreeg te horen dat ik naar huis mocht gaan maar kreeg wel zware medicatie mee, ‘Dexamethason’.

Zaterdag 22 mei 2021

De dag erna werd ik gebeld door de arts die mij de vorige dag behandelde. Hij wou dat ik voor controle toch terug zou komen. Dus ik weer opnieuw naar het ziekenhuis en weer opnieuw in die kille isolatiekamer. En wat een feest, ik kreeg opnieuw een prik in de pols. Ik wou niet, maar het moest. Na uren gewacht te hebben op de uitslag, mocht ik weer naar huis. Mijn zuurstof was gestegen naar 95 en dat is goed.

Dexamethason

Dit is een hormoon dat ontstekingen remt en wordt vaak voorgeschreven bij vormen van kanker en in de laatste levensfase. Toen ik me had verdiept in dit middel werd ik niet echt vrolijk. Het zou namelijk heel wat bijwerkingen hebben. Dexamethason kan een positief effect hebben bij ernstige zieke corona patiënten. Dit wordt echter niet standaard voorgeschreven.

Door dexamethason als behandeling in deze ernstige stadia te introduceren, kan de ontsteking tot een passend niveau worden getemperd. Als het medicijn echter te vroeg wordt toegediend, kan het de reactie van het lichaam op de ziekte verzwakken, waardoor het vermogen om COVID-19 effectief te bestrijden, wordt aangetast.

Ik mocht dus naar huis en moest direct starten met Dexamethason en 10 dagen lang innemen.

Ik had helaas wel last van de bijwerkingen.

Slecht slapen.
Toename van eetlust. Ik bleef maar eten omdat ik constant een hongergevoel had.
Trillende handen
Gewrichtspijn

Andere klachten zoals de hoofdpijn en de spierpijn leken gedurende die 10 dagen verdwenen te zijn.

Na 10 dagen merkte ik dat het iets beter ging met de ademhaling en ik had ook wel het gevoel dat het bij mij een positief effect had.

Helaas kreeg ik een terugval en kwam de hoofdpijn en spierpijn terug. Wellicht werd dat door Dexamethason onderdrukt.

Reuk en smaak

Mijn reuk en smaak verdween in de vierde week. Wat ook best wel vreemd is. Want de meeste mensen die besmet raken verliezen hun reuk en smaak in de eerste dagen.

Bij mij ging dat ook nog eens gepaard met een verdovend gevoel in mijn bovenlichaam. Dat was heel raar. De smaak en reuk is nu wel terug maar het is niet intens.

Hoe gaat het nu met mij?

Het is inmiddels 2,5 maand geleden dat ik besmet raakte.

Ik heb nog altijd klachten en ik ben bang dat ik een Long Covid patiënt ben.

Ik heb nog steeds last van vermoeidheid. Ik ben de hele dag door moe en doe nog elke dag een dutje omdat ik dat nodig heb.
De lichaamspijn is nog niet verdwenen. Ik heb pijn in mijn schouders, nek en rug. Soms is het zo ondragelijk dat ik CBD olie (op doktersrecept) gebruik om mezelf te verdoven.
Ik ben nog steeds last van kortademigheid. Dat merk ik wanneer ik loop of bij inspanning. Ook raak ik buiten adem als ik lang praat.
De hoofpijn is minder geworden. In de eerste 1,5 maand had ik elke dag hoofdpijn, dat is nu paar keer in de week.
Ik ben heel, maar dan ook heel erg vergeetachtig.
Ik merk dat ik me niet zo goed kan concentreren.
Ik was 6 kilo afgevallen. Gelukkig zit ik nu weer op mijn oude gewicht.

Verder voel ik me somber, omdat ik heel weinig kan en beperkt ben. We zitten in de schoolvakantie en ik kan amper wat doen met de kinderen. Een dagje in een attractiepark zit er voor mij nog niet in. Maar ik doe mijn best om er toch een leuke vakantie van te maken, met kleine uitstapjes dicht bij huis.

Extreme haaruitval

Vorige week (derde week van juli) viel me iets anders op.

Namelijk extreme haaruitval. De hoeveelheid haar die ik verlies op een dag is niet normaal. Ik kan wel janken. Ik had al geen volle bos en dat beetje wat ik heb, wordt minder.

Ik slik altijd extra vitaminen, ook voor haar, huid en nagels. Verder eet en drink ik heel gezond. Dus daar ligt het niet aan.

Na wat research op internet te hebben gedaan blijk ik niet de enige te zijn die last heeft van haartuitval door corona. Het schijnt ook iets tijdelijks te zijn, dat geeft mij ook weer hoop dat ik eind van de maand niet kaal ben.

Actrice Alyssa Milano heeft hier ook last van gehad nadat zij besmet raakte met Covid-19. Ik voeg een link toe met een video waarin zij laat zien hoeveel haar ze verliest na 1 keer kammen. Dat is wat ik nu op dit moment ook verlies, meerdere keren per dag. Klik hier voor de video.

Op de foto’s hieronder zie je mijn haarverlies vlak voor het slapen gaan.

Wie zorgde er voor mij?

Dahlia deed de kleine huishoudelijke klusjes. Ze smeerde ook crackers voor mij en maakte thee. Gianna masseerde mij hoofd.

Verder hebben mijn naasten de boodschappen gedaan en werd er elke dag voor ons gekookt. Niemand kwam bij ons binnen, dus ze legden het neer in de voortuin. Dat was wel heel fijn en daar ben ik ook dankbaar voor.

Ook wil ik een shout out geven naar mijn huisarts! Wat ben ik blij met haar. Ze belde mij twee maanden lang, wekelijks, om te vragen hoe het met me gaat. Volgende maand wilt ze mij weer terugzien i.v.m. de waardes van mijn lever. Dat moet dan opnieuw getest worden.

Ik ben helaas nog niet de oude en ik houd er rekening mee dat het nog maanden kan duren. Ik ben onder behandeling van de fysio en ik moet werken aan mijn conditie. Om de spieren soepel te maken doe ik aan yoga en op de spieren te herstellen doe ik aan krachttraining. Ik kan max 10 minuten trainen en daarna ben ik gesloopt. Helaas lukt het mij ook niet om elke dag te trainen.

Wel ben ik weer begonnen met werken maar bouw dit rustig op. Ik werk een paar uur per dag en dat is voor nu ook de max van wat ik aankan en verder blijf ik goed luisteren naar mijn lichaam.

Op dagen dat ik niet naar buiten ga of geen opdracht heb om content te maken, loop ik erbij als ma Flodder. Maar wanneer ik content maak voor een opdracht, dan wil ik er tip top uitzien door me leuk te kleden, make-up te dragen en dat beetje haar wat ik heb, te stylen (met extensions). Als de foto’s online staan krijg ik dan reacties als; wat fijn dat je de oude bent of goed om te zien dat je beter bent. Dat vind ik wel jammer. Wat ze zien is de buitenkant, maar hoe ik me van binnen voel, dat is natuurlijk niet te zien.