Blog

Vandaag is Dahlia naar een open dag gegaan van een middelbare school die op haar voorkeurslijstje staat. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze na de zomervakantie naar de brugklas gaat. Dahlia is er zelf heel nuchter onder.

Ze is vandaag voor het eerst alleen, zonder mij, met het openbaar vervoer gaan reizen. Wel in gezelschap met een paar vriendinnen. Eigenlijk vond ik het nog spannender dan haar.

Ik heb vanochtend nog een extra lunchpakket klaar gemaakt en wel 1o keer gevraagd of ik haar mag afzetten en ophalen, met als grote smoes dat het super koud is buiten. Nee, dat wou ze echt niet. Dahlia wou perse met haar vriendinnen mee en ze zei dat het wel goed moest komen. Toen ik Gianna van school ging halen heb ik nog even met Dahlia staan kletsen op het schoolplein. Kletsen? Het gesprek ging precies zo: Staat je telefoon wel aan? Als er iets is, bel je mij dan? Kijk uit bij oversteken. Niet rennen voor de tram. Als je er niet uitkomt, dan ben ik er om je op te halen. Heb je al gegeten? Zit je OV chipkaart wel in je tas?

Ik heb zelfs nog getwijfeld of ik een GPS tracker moest aanschaffen. Maar dan ga ik echt te ver toch? Of niet?

Ze vroeg me een aantal weken geleden of ze met een vriendin naar de stad mocht gaan. Ik zei; wat wil je daar gaan doen? Ze zei winkelen. Winkelen? Maar Dahlia, je hebt toch alles al? Ja, maar mam, zegt ze. Andere kinderen uit mijn klas gaan ook wel eens alleen naar de stad. Ik moest terug denken aan mijn tijd, toen ik 10 jaar was stuurde mijn moeder mij op de fiets naar de markt om verse fruit en groenten te kopen. Was toch wel een eindje fietsen. Ik deed het niet omdat ik dat zo graag wou, maar omdat het moest. Ik besefte dat ik Dahlia nooit alleen boodschappen heb laten doen.

Dahlia is nog maar net 12 jaar en ik denk dat het nu tijd wordt om los te laten. Niet meer overbezorgd zijn maar vertrouwen hebben in haar dat ze prima zelfstandig kan zijn.

Till next time.

Liefs, Reena